Live the moment

Lieve allemaal,

Na 8 maanden in het buitenland zal ik jullie weer eens op de hoogte brengen van alles dat ik meemaak. Op sommige momenten merk ik wel dat ik écht voor een lange tijd weg van huis ben en daarom heb ik wel eens last van ups & dows, maar daar leer ik alleen maar van. De tijd gaat voor mijn gevoel alleen maar sneller en sneller, dat is zo raar want alles voelt als ‘mijn eigen’ en straks moet ik het allemaal verlaten. Maargoed nog even genieten deze laatste weken!

Op school gaat het goed, de midterms zijn weer geweest en dat betekent dat we al op de tweede helft van het tweede semester zitten. Er wordt geen rekening meer met mij gehouden (vanwege mijn Engels die nu heel goed is), maar dat is ook niet meer nodig want ik snap het eigenlijk allemaal, behalve het boek dat wij nu lezen in English class. Dit betekent wel dat ik meer tijd moet besteden aan school (wat goed is omdat ik mij moet voorbereiden op volgendjaar). Met Spaans gaat het keigoed, ik kan tellen tot 100, ik ken het Spaanse alfabet, dagen van de week, maanden van het jaar, vakken op school, ik kan mezelf voorstellen, vragen stellen, de tijd vragen/vertellen, best veel vocab woorden, wat grammatica en nog wat meer. School is hier echt super leuk geworden! In het begin vond ik alles maar raar en minder leuk dan scholen in Nederland, nu geniet ik hier elke dag en zelfs de strenge schoolregels en het opstaan om 6.00am wennen! Toevallig heb ik vandaag mijn rapport gekregen met allemaal goede cijfers en comments van de leraren zoals: works responsibly and diligently, is a pleasure to work with en is courteous and cooperative.

Het gaat heel goed met lacrosse! De eerste paar wedstrijden zijn alweer achter de rug. We hebben meestal 3 of 4 wedstijden per week, de rest van de dagen hebben we practice van 3.00 tot 5.30pm. In het begin was dit nogal vermoeiend, maar nu is mijn conditie weer helemaal opgebouwd en begin ik eindelijk het spel te snappen. Ik vind lacrosse echt zo’n gave sport, als wij dit in Nederland hadden was ik het zeker gaan spelen, want 3mndn is écht te kort. Net als met tennis beginnen wij elke practice met een warming-up (lees: hardlopen voor een tijdje, daarna 2 verschillende strek oefeningen en in groepjes ballen gooien en vangen). Daarna hebben we een running exercise, de ene keer rondjes om de school, de andere keer Steelers run, suicide running, traplopen over de tribunes, etc etc. In het begin was het heel erg wennen, want met cheerleading hebben wij geen één keer conditietraining gedaan. Als wij een wedstrijd hebben moeten we dressed-up naar school en op sommige dagen dragen wij onze jerseys. SUPER leuk deze hele schoolspirit want soms zie je bijna iedereen dressed-up of in hun uniforms door de school lopen, ook wenst iedereen elkaar succes, zelfs de leraren of mensen die je niet eens kent. Voordat de wedstrijd begint hebben wij een warming-up van maarliefst een uur. Zoals altijd ook conditietraining. Daarna worden onze sticks gecontroleerd of ze legaal zijn door een scheidsrechter. Laatst zei mijn coach: “Chantal make sure you show your mouthguard”, toen zei de scheidsrechter dat zijn dochter ook Chantal heet, super toevallig want nie-mand heeft dezelfde naam als ik. Daarna zei coach helemaal trots dat ik haar exchange student from The Netherlands ben (net zoals mijn coaches van tennis en cheer altijd deden). Maargoed, na de controle komt het national anthem, vertellen onze coaches wat dingen, doen we verschillende yells en daarna gaat eindelijk de wedstrijd van start.

Met Pasen zijn wij weer naar Pittsburgh gegaan, het was leuk om de familie weer te hebben gezien en zelfs zonder mijn éigen familie, had ik toch een familiegevoel. Op de zaterdag zijn we wezen winkelen, hebben we lekker gelunched in een Mexicaans restaurant en ’s avonds hadden we een meidenavond (nagels gelakt en film gekeken) met het nichtje Melanie. Dat was super gezellig allemaal. Op Paasdag hadden we gedineerd bij een tante met de hele familie, erg lekker maar wel anders dan thuis; iedereen neemt iets mee en er wordt niet echt getafeld. Maargoed, dat is de Amerikaanse cultuur en opzich heeft het ook wel iets. In maart was het weer hier echt stom. We hebben een sneeuwdag gehad (toen waren we vrij van school, maar die dag we moeten inhalen aan het einde van het schooljaar, too bad New Oxford) en een paar dagen later zat ik een hele dag buiten in het zonnetje met een kort broekje. Maar de lente is nu eindelijk hier! Gisteren was het opeens 24 graden en vandaag 30 graden. Super lekker, nu kunnen we eindelijk lacrosse spelen in shorts en skirts voor de wedstrijden. Een tijdje geleden had ik een dinner met Tobi (een exchange student uit Duitsland), onze gastgezinnen, wat mensen van de staat Pennsylvania en wat mensen van belangrijke business bedrijven. Mijn gastgezin, 2 ‘hoge’ mensen en ik hadden een eigen ronde tafel met daarop een rood, wit, blauwe vlag met mijn naam erop. De hele avond ging om Tobi en mij, er waren zelfs fotografen en journalisten die ons hebben gefotografeerd en geïnterviewd waardoor wij in 2 Amerikaanse kranten staan. Iedereen was heel geïnteresseerd en het was weer een gave ervaring.

Verder voel ik mij op veel momenten een échte inwoner van het land, dat vind ik heel grappig en dat is alleen maar een goed teken, maar ik blijf nogsteeds heel trots over Nederland praten hoor!

Donderdagochtend vertrek ik naar Washington DC voor een lang weekend. Lisette, Justine, Manon en Alicia gaan ook mee, dus het wordt vast heel gezellig! Hierdoor mis ik 2 schooldagen, maar omdat ik een exchange student ben doen ze hier heel makkelijk over. Mijn government leraar vertelde laatst dat Washington DC erg lijkt op Parijs, we zullen het zien :). Fijn weekend voor jullie alvast en ik zal snel weer een verslag uploaden met foto’s over alles dat ik meemaak aankomend weekend.

Liefs,

Chantal